Mijn eerste 3 dagen...

Woensdag was de dag van vertrek, waar ik erg naar uit heb gekeken maar ook tegen op heb gezien.

Afgelopen maandag was er eerst nog een afscheidsfeestje wat zeker geslaagd was. Leuke dingentjes gekregen van iedereen (heb helaas niet alles mee kunnen nemen). Maar vooral niet te vergeten een gezellig avond gehad met iedereen! & Natuurlijk ging het afscheid niet altijd even makkelijk bij iedereen… Er zijn zeker wat traantjes gevallen die avond..

Dinsdagochtend afscheid genomen van me schoonzusje Cynthia, want die gaat over een paar weken ook 3 maanden weg.. & dinsdagmiddag met Steven en drankje gedaan… Want die was gewoon me feestje vergeten!! Maar het is hem vergeven! Kom ik binnen bij Ski Dome, zit ons manonneke ook nog is binnen!! Dus dat was weer een gezellig middag met ze. En ja, toen viel de avond.. Binky naar opa en oma brengen. Dit ging beter dan gedacht, ik heb misschien 2 traantjes weg moeten vegen. Daarna moest ik de laatste spullen nog in me koffer doen, gaat dat ding niet dicht… Tja, toen moest ik maar keuzes gaan maken.. Uiteindelijk is me koffer toch nog dicht gegaan en ik was er klaar voor!! Nog voor het laatst lekker een warm badje genomen en op tijd op me bed gaan liggen om er vervolgens fit uit te kunnen. Natuurlijk kon ik niet in slaap komen want ik kreeg toch steeds meer kriebels.

Woensdag ochtend klonk er om half 5 een stem dat ik wakker moest worden.. Man, wat was dit vroeg! Nog even wakker geworden en mezelf start klaar gaan maken voor vertrek. Rond kwart voor 6 reden we thuis weg. Maar niet zonder Roy nog een knuffel te geven. Roy met zen half slapende hoofd heeft hij me veel succes gewenst en heb ik nog een knuffel gekregen. Met een raar gevoel de auto ingestapt. Toch blijft het spannend, zo helemaal alleen naar een onbekend land.
Ondertussen goed en wel aangekomen op Schiphol. Inchecken en koffer inleveren. En ja hoor, ik had overgewicht.. 27 kilo nog wat.. Vond ik nog best netjes. Boete van 55 euries, gelukkig heeft mijn lieve papa die voor me betaald :). Blijkt later dat ik voor dat geld ook een twee koffer kon meenemen… Shit! Jammer dan.. niet over na denken. Nog ong. 1 ½ uur voor vertrek. Ik wilde maar gelijk door de poortjes want dan was ik er vanaf van het laatste afscheid. Papa en Mama nog een dikke knuffel gegeven en daar ging ik dan.. Spullen op de bank en door de scan. Pieeeppp… okee schoenen moesten uit en kon ik alsnog braaf doorlopen.. Nog een keertje zwaaien naar men ouders en daar gaat me avontuur in!
Toen eerst maar even beetje rond geshopt bij de winkeltjes. Ik heb het netjes gehouden, parfum en een crème voor de droge huid.. Dat zal wast nog wel van pas komen. Nog even een kopje thee gedronken en naar de gate gelopen. Daar even gewacht en we mochten het vliegtuig in. Stoel 10B had ik. Ben lekker gaan zitten en met Mama nog de laatste what`s apps uitgewisseld. Toen kwamen mijn buren eraan. Ik hoopte beetje dat ik kon kletsen tijdens de vlucht maar dat viel dus goed tegen. Ik zat tussen twee oude mannen in.. Een Engelsman en een Nederlander. Beide begonnen ze gelijk aan hun activiteit. Meneer links van me (de Nederlander) begon gelijk met puzzelen en meneer rechts (de Engelsman) deed gelijk zijn ogen dicht. Top, daar zit je dan.. Het vliegtuig ging vertrekken.. Naar ongeveer een kwartier nog rond te hebben gereden gingen we dan eindelijk de lucht in.. Bye bye Nederland. Ik vond het jammer dat ik niet bij het raam zat.. Al kon ik toch niet veel zien want het was constant bewolkt. Maar toch vond ik het leuk om naar buiten te kijken.. Om steeds naar een stoel te kijken is ook niks.. Want mijn boek had ik in mijn tas zitten. Maar die meneer naast mij was aan het slapen.. & ik durfde hem niet echt wakker te maken.. Dus ik maar de hele tijd naar voren en weer naar achter omdat ik me verveelde.. Ik merkte alleen dat die andere meneer last van mij had tijdens het puzzelen.. Uiteindelijk moest ik toch echt heel nodig plassen en tot mijn verbazing werd de meneer ineens wakker.. Nou ook niet zomaar, ze kwamen weer langs met eten.. Maar aangezien je er niet langs kan als ze met de karretjes aan het rijden zijn had ik besloten om nog maar even te wachten.. Goed en wel het karretjes uit zicht wilde ik vragen of ik er langs mocht. Maar hij lag weer te slapen.. Grrr! Toch maar besloten om hem wakker te maken en gelukkig begreep hij mij met mijn goede Engels! Op de terugweg heb ik gauw mijn boek uit me tas gehaald en voor ik het wist was het tijd voor te landen in Helsinki. Uit het vliegtuig en hop naar de koffers. Okee, waar moet ik heen dacht ik. Normaal was er altijd iemand bij die het wist maar nu stond ik er alleen voor. Dus heb ik heel slim de andere mensen gevolgd. De koffers kwamen al heel snel. Ook waren de honden aanwezig die toen nogal lang in de buurt van mijn koffer was.. Maar gelukkig pakte te douane de koffer naast me. Ik zag het al helemaal gebeuren.. Joyce zonder koffer.. Nou op naar de uitgang en daar stond Maarit op mij te wachten met een naam kaartje; Joyce van Broekhoven. Dat heb ik altijd willen hebben!! Maarit is mijn contact persoon hier in Finland. Maarit heeft mij naar het huisje gebracht. Eerst heeft ze me een paar dingen laten zien hier in de omgeving en zijn we gestopt bij een winkel voor wat eten te halen. En ja, het is hier duur, maar heb je wel heel veel. Zelfs echte unie kaas met Nederlandse tekst erop. Maar ook Becel boter waar je €7,- voor betaald.. Ik heb de belangrijkste dingen gekocht en heeft ze me verder gebracht naar het huisje. Deze winkel was ook het dichtste bij het huisje. Toen begon ze te rijden. Ik dacht dat er geen einde aan kwam. Berg op slinger hier en alleen maar bomen. Waar hebben ze me nou weer geplaatst.. In the middle of no were!! Maar toen we het terrein opreden maakte het al veel goed. Het zag er zo mooi uit! Binnen in het huisje ook. Het is prima te doen hier. Ik heb alles wat ik maar nodig heb. Alleen nog geen huisgenoten vertelde Maarit mij. Aanstaande Maandag komt er toch een Nederlands meisje bij. Later in de week komen er nog meer mensen bij. Waar die precies vandaan komen weet ik niet. Het Nederlands meisje blijft hier 1 maand. Maar elke week komen er mensen bij en gaan er weer. Vanaf April is het hier helemaal vol. Het is een studentencomplex. Het heeft 3 woningen en elke woning heeft 2 verdiepingen met daarbij 4 kamers op 1 verdieping. Na nog wat informatie en een rondleiding over het terrein is Maarit weggegaan. Toen was ik weer alleen.. Ik had al snel internetverbinding dus heb ik gelijk even op skype gegaan om alles aan thuis te vertellen. Daarna heb ik mijn koffer uitgepakt en me kamer een beetje opgebeurt met foto`s, kaarten en niet te vergeten ; het kado van mijn lieve vriendinnen! Aangezien ik heel die avond binnen zou zitten ben ik naar buiten gegaan en even een rondje gelopen om te kijken waar ik straks op de bus moet stappen. De bushalte had ik al snel gevonden en de zon ging al onder dus ben ik gauw terug gegaan. Even wat eten gekookt en een rustig avondje gehad.

Donderdag ochtend kwam Maarit mij op half 9 ophalen om mij naar de kinderopvang te brengen. Om 9 uur waren we bij de kinderopvang. De eerste indruk was gelijk goed. Het zag er leuk uit, niet heel groot. Mezelf voorgesteld aan de nieuwe collega`s en een kijkje genomen bij de kinderen. Het kinderdagverblijf heeft 22 kinderen. Waaronder veel Finse kinderen maar ook veel Indische kinderen. De kinderen worden tweetalig opgevoed waaronder engels. Het jongste kind is 2jaar oud en de oudste 5 jaar. Naar een kleine rondleiding zijn we er even tussen uitgegaan voor een bus/trein kaart te regelen voor de komende 3maanden. Nog geen 5 minuten lopen van het kinderdagverblijf ben je in een gigantisch winkelcentrum van 4 verdiepingen hoog. Daar ben ik wel heeel blij mee!! Bus/treinkaart is geregeld en hebben we nog even de tijden doorgenomen van de bus en trein en welke ik moest nemen. Ik snapte het op dat moment helemaal. Daarna hebben we nog even wat gedronken en ben ik rond half 11 terug gegaan naar het kinderdagverblij voor mijn eerste dag. Ik moet wel zeggen dat het heel erg wennen was. Alles in het Engels. Maar ik tot nu toe begrijp ik alles nog heel goed alleen is het nog lastig om terug te reageren. Dit is vooral moeilijk bij de kinderen aangezien ze soms Fins of Indisch praten tussendoor. De hele groep word tijdens een activiteit in twee gesplitst. De jongste kinderen bij elkaar (yellow butterfly’s) en de oudste kinderen bij elkaar (bleu butterfly’s). Om 11uur gaan de jongste kinderen eten. Erg vroeg vind ik zelf en ze eten nog warm ook. Finnen eten normaal 2x per dag warm en soms is het ontbijt ook nog is warm. Om half 12 gaan de oudste kinderen eten en dan gaan de jongste kinderen naar de wc en naar bed. Eerste half uur mogen ze nog kijken in een leesboekje, maar sommige kinderen gaan al gelijk slapen. Ik heb om half 12 met de oudste kinderen meegegeten. Gewoon mijn eigen brood. Ik mag mee warm eten maar ik hou het liever bij mij eigen ritueel wat ze prima vinden. Na het eten van de oudste gaan die ook rusten. Ze slapen niet allemaal maar liggen rustig op een matje. Bij de jongste kinderen helpen ze de kinderen in slaap door over hun rug te wrijven. Ze vroegen of ik mee wilde helpen met het in slaap brengen van de kinderen. Nou en ik had daar toch een jongetje die toch niet wilde slapen. Hij was gewoon aan het relschoppen in dat bed. Maar naar 3 kwartier sliep hij eindelijk. Om 2uur zijn de kinderen weer gewekt en gaan dan vrij spelen. Om 3uur krijgen ze een tussendoortje. Daarna hebben ze een activiteit met hun eigen groep. Deze activiteiten bestonden uit liedjes zingen, dansen en een lotto. De activiteiten zijn allemaal niet echt geplant. Ook gaat het allemaal een beetje chaotisch. Op het kinderdagverblijf is nog niet heel veel speelgoed, maar de kinderen vermaken zich nog prima. Het kinderdagverblijf bestaat namelijk nog maar een paar maanden. Ze hebben 4 vestigingen in Espoo. Ze vertelde mij dat ze nu allemaal nog een manier aan het zoeken zijn hoe ze dingen gaan aanpakken. Zoals de dagindeling enz. Een beetje verwarrend voor de kinderen en voor mij. Elke dag kan anders lopen zeggen ze. Om 4 uur mocht ik stoppen. Op weg naar een nieuwe uitdaging. Voor het eerst met openbaarvervoer naar huis. Door het vragen aan een paar mensen ben ik in de goede trein gestapt. Er was 1 vrouw die mij goed heeft uitgelegd bij welke stop ik eruit moest. Deel 1 van de terug reis was goed gegaan. Nu moest ik de bus nog hebben. Lijn 65 was het. Ik wist niet aan welke kant ik moest staan voor de bus. De eerste bus die kwam die vertelde mij is zijn O zo goed Engels dat ik aan de andere kant moest staan naar heel mijn uitleg waar ik er uit zou moeten. Na 10 min. Wachten kwam de andere bus. Ik zo weer mijn uitleg gedaan om te kijken of lijn 65 wel echt de goede bus is. Maar die meneer begreep mij niet. Ik daar als een echte toerist mijn plattegrond erbij gehaald en gezegd waar we nu waren en waar ik heen moest. Hij klikte allemaal nee en reed ineens weg. Nou, dan maar hopen dat je in de goede bus staat. Dus ik iemand aangesproken in de bus die mij wel kon helpen en die zei dat ik in de goede bus zat. Hij moest er ondertussen uit en zei dat ik over een paar minuten er uit moest. Bij de volgende bushalte was heel de bus leeg. Dus ik loop naar de buschauffeur en vroeg aan hem of hij wist waar ik eruit moest maar hij gaf geen antwoord. Opeens zag ik een bekent punt van de ingang van de straat (die je aan twee kanten hebt) en ik zei dat ik er hier uitmoest en hij beweerde opeens van niet. Hij reed verder door. Nou ik had geen idee meer waar ik was, ik zag alleen maar bomen en sneeuw. Dan word je toch wel een beetje bang in zo’n bus met zo’n rare man. Maar goed, later zag ik weer een straat wat op dat punt leek en riep weer dat ik er uit moest. Tot mijn opluchting stapte ik uit de bus en was ik blij dat ik het had gevonden. Althans dat dacht ik. Toen ik me omdraaide besefte ik dat ik niet goed was want het was geen kruising. Stom! Okee, daar sta je dan.. In finland, alleen in the middle of no were en het begon al goed donker te worden. Na 5 min. Van vloeken en mezelf heel lomp voelen kwam er een andere bus aan. Ik als een gek zwaaien en hij stopte. Ik weer heel mijn verhaal doen en mijn klacht over die andere buschauffeur. Maar hij wist waar ik moest zijn door mijn plattegrond! Maar goed dat ik die heb.. Hij bracht me daar die plek en dat was de plek waar ik de eerste keer roepte dat ik eruit moest. Maar wat blijkt nou, aan de andere kant van de straat is de andere stop waar ik moest zijn en als ik even was blijven zitten kwamen we daar gewoon. Maar wat wil je met zo’n buschauffeur. Nu moest ik 15 min. Lopen i.p.v. 5 min. Dus het was geen ramp. Maar wat was ik blij dat ik thuis was en wat was ik moe.. ben lekker op tijd onder de wol gekropen.

Vrijdag ochtend. Ik had afgesproken om om 9uur te beginnen. Weer een nieuwe kans met de bus en de trein. Vroeg uit bed, op tijd richting de bus. Ik had geen idee hoe laat hij kwam. Ook wist ik niet aan welke kant de bus kwam. Om kwart over 8 kwam er eindelijk een bus. Natuurlijk aan de andere kant aangereden. Maar het was een drukke weg dus kon niet zomaar overstekken. Bus gemist. Ik had de avond van te voren al een route uitgestippeld hoe ik naar de trein kon lopen dus besloot ik die maar uit te testen. Al was het die morgen -27, best wel koud dus. Ik dus met me plattegrondje onderweg naar de trein. De eerste 10 min. gingen prima. Maar toen kwam ik er achter dat ik een half bevroren pop was in men gezicht. Mijn sjaal en muts waren bevroren en mijn wimper en haren ook (volgende keer me haar goed wegstoppen). Na een half uur lopen was ik bij de trein aangekomen. Iedereen zag er redelijk normaal uit die op de trein aan het wachten was en ik als een bevroren iemand. Tijdens het wachten op de trein kreeg ik het koud. Ik snel even naar het kinderdagverblijf gebeld dat ik later zou zijn. Dit was gelukkig geen probleem. Ik voor de zekerheid maar gevraagd of de trein naar het centrum van espoo zou gaan en dit was. Maar dan moest ik wel de eerste stop eruit. Wat ik al raar vond omdat ik gistere meerdere stops had. Maar hij zou het wel weten toch? Dus ik de eerste stop eruit en ik dacht echt dat ik goed zat. Het was een groot station en er stond Espoo. Maar toen ik verder keek bleek al snel dat er iets niet klopte. Er liep een brug boven me hoofd heen en dat was gistere niet. Shit, weer verkeerd! Ik naar de informatie balie en het adres laten zien waar ik heen moest. Heb helaas geen kaart van het kinderdagverblijf. Ze zei een plaats en dat klonk bekent. Leppävaara was de naam waar ik moest uitstappen. Wat blijkt dus. Espoo is de stad maar dat bestaat allemaal weer uit kleine stukjes. Zo werk ik in Leppävaara en moet ik opstappen op de trein in Kauklahti en waar ik woon heet weer anders maar daar ben ik nog niet helemaal over uit. Maar alles bij elkaar noemen ze het Espoo. Weer wat geleerd. Maar naar een kwartier wachten kwam er een nieuwe trein en ben ik goed uitgestapt. Jeeeeej! Ondertussen had ik wel weer een telefoon gedaan dat ik de weg kwijt was. Iets over half 10 was ik dan eindelijk op bestemming. Eerst zouden we met de kinderen naar een andere kinderdagverblijf gaan die ook van hun is voor gym. Maar omdat het zo koud was zijn we niet meer gegaan. We hebben binnen de gym gedaan. Springen, dansen enz. Al snel was het wee etenstijd en bedtijd. Tot mijn verbazing sliepen de kinderen die de dag daarvoor erg druk waren al snel. Dat waren dan even twee rustige uren. In de middag ging de telefoon. En jaaa, die was voor mij. Hmm, ik had geen idee wie het kon zijn. Maar het was Maarit. Hoe laat ik klaar zou zijn want ze wilde me ophalen want ze wilde me aan iemand voorstellen. Nou oke, Maarit kwam mij om 4 uur ophalen. De middag ging vrij snel. Ik heb zelfs al mijn eerste straf uitgedeeld! Alleen hij zelf was er niet mee eens. Als de kinderen gillen moeten ze op de stoel. Nou dan word er niet gegild. 1 kind gilde best veel bij het spelen en had hem eerst netjes gewaarschuwd. Maar zonder resultaat. Ik heb hem verteld dat hij op de stoel moest zitten omdat hij aan het gillen was. Begint hij te huilen. Tja, regels zijn regels. Moet ze namelijk wel naleven als dat hun regels zijn. Volgende week krijg ik alle regels van het kinderdagverblijf, dus ik ben benieuwd. Ik heb het jongentje maar 1 min. op straf gezet hoor, toen mocht hij van mij weer meedoen. Om 4 uur werd ik dus opgehaald door Maarit. We gingen naar het centrum waar twee Ierse meisjes werken als schoonheidsspecialiste. Daar wilde ze me dus aan voorstellen zodat we 1 keer samen iets kunnen gaan doen. Ik heb 1 meisjes ervan gesproken en lijkt me erg aardig. Morge gaan ze naar Helsinki, maar heb besloten om nog even mijn eigen pad te trekken zodat ik eerst zelf goed wen. Misschien de week erop dat ik iets met de Ierse meisjes ga doen. Daarna in het centrum met Maarit wat gedronken en gegeten. Maarit heeft zelfs haar appartement aangeboden in Tapiola. Weer zo’n plaatsnaam wat valt onder Espoo. Maarit is dit weekend skiën en omdat het huis waar ik zit helemaal niemand is dit weekend bood ze haar appartement aan omdat ik dan in de buurt zat van de Ierse meisjes. Heel lief, maar zit dan toch liever ‘thuis’. Aangezien in misschien wel vaker alleen ben en de bus en de trein goed moet leren. Maarit heeft me daarna afgezet en is mijn vrije weekend begonnen. Wat de plannen zijn tot nu toe is de bus en de trein goed uitvinden en dan kan ik net zo goed gaan winkelen in dat gigantische winkelcentrum!

Tot nu toe gaat het nog heel goed met me. Ik heb het na me zin al is het wel erg wennen.
Ik ben blij met het huisje en mijn werkplek. Met mijn Engels gaat beter dan verwacht. Ik begrijp goed wat ze zeggen alleen het terug praten is nog lastig.
Mijn adres waar ik nu verlbijf is;
Finnsinmäki 4 B23
02780 Espoo
Finland
Dus als je een kaartje of iets wil sturen, het is welkom!!
Nu ga ik eerst genieten van mijn vrije weekend en laat snel weer iets van me horen (misschien dan wel een korter verhaal).
Fijn weekend allemaal!!!

Heeeeeel veeel liefs uit het koude Finland..